امام موسی کاظم (ع)؛ الگویی برای مبارزه با تفرقه در جامعه اسلامی

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس _ علی عبدالصمدی؛ امام موسی کاظم علیه‌السلام هفتمین اختر تابناک سپهر امامت و ولایت هستند. ایشان در سال ۱۲۸ هجری قمری در منطقه‌ی ابوا حد فاصل میان مکه و مدینه دیده به جهان گشودند.

پدر بزرگوارشان امام جعفر صادق علیه‌السلام در دوران حیات پربارشان قبله علم و ایمان و تقوا در جهان اسلام بودند.

دوران امامت آن حضرت مصادف بود با دوران خلافت چهار خلیفه‌ی عباسی منصور، مهدی، هادی و هارون‌الرشید. روزگار اوج گرفتن خلافت عباسیان و خفقان هر چه بیشتر شیعیان و مسلمین راستین.

در این میانه نقش امامان شیعه به ویژه امام موسی کاظم باب‌الحوائج بسیار حائز اهمیت و مهم بود. ایشان با صبر و شکیبایی مثال زدنی، علیرغم چندین بار دستگیری و حبس در دوران خلفای هم عصر خودشان توانستند علم و ایمان و دانش نبوی و علوی و شیعه را برای نسل‌های بعدی شیعیان و مسلمانان به یادگار بگذارند.

یکی از افتخارات کشور ما میزبانی از فرزندان و نوادگان منصوب به آن حضرت است. حضرت احمد بن موسی شاه چراغ علیه‌السلام، حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها، حضرت صالح ابن موسی علیه‌السلام، حضرت حمزه ابن موسی علیه السلام و در راس همه حضرت امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام، امام هشتم شیعیان جهان از فرزندان آن حضرت هستند که سرزمین ما افتخار میزبانی از آن‌ها را دارد. بنا بر ادعای دائرة المعارف اسلام هفتاد درصد از نسل سادات در کشور ما از نسل امام موسی کاظم باب الحوائج هستند که خود افتخاری دیگر برای کشور ماست.

مبارزه با انحطاط فرهنگ و معارف اسلام و شیعه از خصائص مهم زندگی و حیات طیبه و طاهره امام موسی کاظم علیه السلام است. در دوران پرافت و خیزی که آن امام بزرگوار زندگی می‌کردند، بسیاری از جنبش‌های فکری ساختگی که اغلب از سوی دستگاه حاکمیت اجیر شده بودند سعی بر آن داشتند تا با ایجاد تفرقه بین شیعیان به ویژه علما و بزرگان تشیع، باعث نفاق و تفرقه شوند.

درایت و بینش و آگاهی آن حضرت و پیروانشان جلوی انحطاط فرهنگ مستغنی شیعه و اسلام را گرفتند و درخت تنومند شیعه و اسلام ناب محمدی و شجره‌ی طیبه‌ی مکتب رسول الله تنومندتر از قبل به زیست خود ادامه داد.

امام کاظم علیه السلام به دلیل حلم و بردباری در برابر تجاوزکاران و فرونشاندن غیظ و خشم خویش به «کاظم» ملقب بود و به خاطر لیاقت و شایستگی اش به «عبدصالح» معروف بود.

خریدن غلام و آزاد ساختن غلام یکى از برنامه هاى عبادتى امام علیه السلام بوده است به حدى که در مدت عمر خود بیش از هزار نفر را خریدارى و در راه خدا و جلب رضایت و خشنودى او آزاد ساخته است.

همچنین یکى از مشخص‌ترین صفات بارز پیشواى هفتم ما سخاوت و کرم اوست که در راه خدا مبذول مى‌داشت. بر این اساس است که سیره نویسان بی طرف اتفاق نظر دارند که ایشان یکى از چهره هاى معروف سخاوت و کرم عصر خود بود و امکانات مالى خود را که محصول دسترنج خود او بود و از راه کشاورزى و زراعت عائدش می‌شد، در اختیار نیازمندان و بیچارگان واقعى اجتماع قرار می‌داد.

بخشش‌ها و کرامت‌هاى آن بزرگوار در اعماق دل‌هاى مردم ریشه دوانده بود که در مدینه به صورت ضرب‌المثلى شیوع داشت و مردم گاهى در گفت‌وگوهاى خود به همدیگر می‌گفتند: «تعجب از کسى است که کیسه بذل و بخشش موسى بن جعفر به او رسیده باشد ولى باز هم اظهار فقر و تنگدستى کند».

امام موسی بن جعفر علیه‎‌السلام بسیار به سراغ فقرا می‌رفت. شب‌ها در ظرفی پول و آرد و خرما می‌ریخت و وسایلی به فقرای مدینه می‌رساند، در حالی که آن‌ها نمی‌دانستند از ناحیه چه کسی است. سیره‌ی زندگی آن حضرت یقینا می‌تواند الگویی جامع برای تمام شیعیان و مسلمانان دنیا باشد.