«ای ایران» بخوان
 عاشورا برای ما ایرانیان همیشه چیزی فراتر از قطعه‌ای از تاریخ بوده است. عاشورا چیزهایی دارد که در هیچ مکتب و ایدئولوژی دیگری یافت نمی‌شود. چیزی که هویت جمعی ما را شکل داده و به آن معنا می‌دهد.

عاشورا واجد درس‌هایی است که هرگز گذر زمان از ارزش و اعتبار آن نمی‌کاهد و گویی هرچه می‌گذرد اهمیت و عمق این درس‌ها بیشتر نمایان می‌شود. ملتی که عاشورا و درس‌های آن را می‌شناسد، در تندباد حوادث و در مهلکه‌های خطیر، دچار سردرگمی و ضعف و تزلزل نمی‌شود و خود را نمی‌بازد.

عاشورای امسال برای ملت ایران رنگ و بوی دیگری دارد. این عزاداری تاریخی و هویتی، مصادف شده است با جنگی تحمیلی که شباهت‌های قابل توجهی با عاشورای امام حسین علیه‌السلام دارد. یزید در سال ۶۱ هجری قمری از اباعبدالله الحسین علیه‌السلام بیعت و قبول استیلای طاغوت را می‌خواست و یزید زمان ما نیز در سال ۱۴۰۴ هجری خورشیدی از ما همین را می‌خواست؛ تسلیم بی قید و شرط!

امام حسین علیه‌السلام تن به ذلت و تسلیم نداد و در این راه از بذل جان خود و خانواده و بهترین یارانش نیز دریغ نکرد. در کربلای ایران، هرچند باز هم لشکر خوبان از نظر ابزارهای مادی با دشمنان خود قابل قیاس نبود اما مردم مردانه پشت رهبر خود در دفاع از میهن و استقلال و عزتشان ایستادند و شکستی تاریخی را بر دشمن تحمیل کردند و به بدخواهان ایران فهماندند که این ملت حسینی، با هر عقیده و سلیقه‌ای، وقتی پای عزت و شرافت در میان باشد، پا پس نمی‌کشد و از تهدید و هیمنه‌ی دشمن هراس ندارد، حتی اگر بهای آن بذل جان باشد.

و کدام حرف زیباتر و کامل تر از آنچه امشب در حسینیه امام خمینی(ره) خوانده شد، وقتی حضرت آقا به حاج محمود کریمی فرمودند «ای ایران بخوان» و صدای نوحه و سینه‌زنی در هم آمیخت؛

ای میهن خدایی! ایران کربلایی
ایران ذوالفقار و ایران عاشورایی 
در روح و جان من!
می‌مانی ای وطن!
تویی تویی تو هستی حرم
تویی تو خانه من
ای ایران ایران!
دور از دامان پاکت دست دگران
بد گهران!
ای مهر رخشان!
زیر سایه حیدر باشی در امان
خاکت آغشته شد
با بوی کربلا
تویی تویی که اسم تو شد
بیرق سرخ سقا
ای معراج ما
ای آسمانت خط سرخ شهدا...