علی خوش لفظ یک قهرمان ملی است.این را زخم های نشمرده ای که از او (علی خوش زخم)ساخته گواهی می دهد.علی خوش زخم،نیازی به مدال ملی شجاعت ندارد.بچه ی بازیگوش محله ی (شترگلوی همدان)،که روزگاری ازدیوار راست بالا می رفت،پس از یازده بار مجروحیت با تیر و ترکش و موج و شیمیایی ،حالا نمی تواند روی تخت بیمارستان بنشیند.تیر کالیبر تانک در آوردگاه شلمچه و کربلای ۵،پس از ۲۶سال،همسایه ی نخاع اوست.

علی خوش لفظ،به تعبییر همرزمانش ((علی خوش رفیق))است.طی هشت سال جنگ،هشتصد نفر از رفقایش شهید شده اند که با نود نفر از آنان رفیق تر و عقد اخوت بسته بود.از این جماعت هشت نفرشان پاره ی تن او بوده اند.برادرانی چون علی محمدی،نادر فتحی،حبیب مظاهری،رضا نوروزی،عباس علافچی،بهرام عطائیان،جمشید اصلیان و علی چیت سازیان که به رفیق اعلی رسیدند.

علی خوش رفیق برای هیچکدام از آن ها رفیق نیمه راه نبود.کتاب خاطرات او مرام نامه ی برادری است.علی خوش لفظ،پای دو برادر شناسنامه ای،جعفر و امیر،را نیز به جبهه باز کرد.آن دو نیز خدایی شدند و شیرازه کتاب خاطرات علی با آن دو بسته می شود.

علی خوش لفظ به تعبییر استاد و مرادش،آیت الله حاج آقا رضا فاضلیان،((علی خوش معنا))است.در قید و بند لفظ و تکلف گفتار و آرایه های کلامی نیست و به شدت دور از بزرگ نمایی و ریب و ریا و صادق در روایت و دقیق در نقل حوادث.لذا با صاحب این قلم،چند شرط برای بازنویسی و نگارش خاطراتش گذاشته است.اول اینکه قول بدهم اگر برای خدا نیست ننویسم .دوم اینکه برای تایید مطالب،به ویژه فراز و نشیب ها در عملیات ها یا چند و چون گشت و شناسایی ها،مطالب را از چند همرزم دیگر بپرسم و اگر تایید کردند،بنویسم.

و سوم اینکه به روایت او چیزی نیفزایم که شائبه ی تخیل پیدا کند.

روایت خاطرات علی خوش لفظ در قالب تاریخ شفاهی است؛واقعی،صادقانه،متکی بر اسناد،و بی نیاز از نازک اندیشی خیال،حتی در آن شب شوکرانی.

وقتی مهتاب گم شد قصه نیست.داستان پردازی و اسطوره سازی هم نیست،بلکه واقعیتی است شبیه اساطیر.واقعیت زندگی و رزم مردی که ((خود واقعی اش))را در ((شبی که مهتاب گم شد))، پیدا کرد.