کتاب آن بیست و سه نفر خاطرات خود نوشته احمد یوسف زاده که در چهار فصل اصلی تنظیم شده است.

یکی از ویژگی های این کتاب قلم ساده و روان در عین حال جذاب و توصیف گر نویسنده است که به مطالعه روان آن کمک می کند.

در بخشی از کتاب می خوانیم:

مسیر زندگی آدم ها گاه با اتفاقی کوچک به کلی تغییر می کند.اگر همه چیز به حالت عادی پیش می رفت،من همراه حسن اسکندری و بقیه بچه های گردانمان به اردوگاع اسرا منتقل می شدیم.اما وقتی فیلم اسرا ی ایرانی که در بصره با نان سیب پذیرایی می شدند، از تلویزیون دولتی عراق پخش می شود،از قضا صدام حسین،رئیس جمهور عراق، پای تلویزیون می نشیند. پخش تصویر چند اسیر نوجوان ایرانی که من هم یکی از آن ها بودم،صدام را به صرافت می اندازد به حیله ای دست بزند.فرمان می دهد اسرای کوچک را به اردوگاه نفرستند !

یادداشت تجلیل حضرت آیت الله خامنه ای از کتاب آن بیست و سه نفر

در روز های پایانی ۹۳ و آغازین ۹۴ با شیرینی این نوشته شیوا و جذاب و هنرمندانه،شیرین کام شدم و لحظه  ها را با این مردان کم سال و پر همت گذراندم.به این نویسنده خوش ذوق و به آن بیست و سه نفر و به دست قدرت و حکمتی که همه ی این زیبائیها،پرداخته ی سرپنجه معجزه گر اوست درود میفرستم و جبهه سپاس بر خاک میسایم.یک بار دیگر کرمان را از دریچه این کتاب، آنچنان که از دیر باز دیده و  شناخنه ام ،دیدم و منشور هفت رنگ زیبا و  درخشان آن را تحسین کردم.

علی خوش لفظ یک قهرمان ملی است.این را زخم های نشمرده ای که از او (علی خوش زخم)ساخته گواهی می دهد.علی خوش زخم،نیازی به مدال ملی شجاعت ندارد.بچه ی بازیگوش محله ی (شترگلوی همدان)،که روزگاری ازدیوار راست بالا می رفت،پس از یازده بار مجروحیت با تیر و ترکش و موج و شیمیایی ،حالا نمی تواند روی تخت بیمارستان بنشیند.تیر کالیبر تانک در آوردگاه شلمچه و کربلای ۵،پس از ۲۶سال،همسایه ی نخاع اوست.

علی خوش لفظ،به تعبییر همرزمانش ((علی خوش رفیق))است.طی هشت سال جنگ،هشتصد نفر از رفقایش شهید شده اند که با نود نفر از آنان رفیق تر و عقد اخوت بسته بود.از این جماعت هشت نفرشان پاره ی تن او بوده اند.برادرانی چون علی محمدی،نادر فتحی،حبیب مظاهری،رضا نوروزی،عباس علافچی،بهرام عطائیان،جمشید اصلیان و علی چیت سازیان که به رفیق اعلی رسیدند.

علی خوش رفیق برای هیچکدام از آن ها رفیق نیمه راه نبود.کتاب خاطرات او مرام نامه ی برادری است.علی خوش لفظ،پای دو برادر شناسنامه ای،جعفر و امیر،را نیز به جبهه باز کرد.آن دو نیز خدایی شدند و شیرازه کتاب خاطرات علی با آن دو بسته می شود.

علی خوش لفظ به تعبییر استاد و مرادش،آیت الله حاج آقا رضا فاضلیان،((علی خوش معنا))است.در قید و بند لفظ و تکلف گفتار و آرایه های کلامی نیست و به شدت دور از بزرگ نمایی و ریب و ریا و صادق در روایت و دقیق در نقل حوادث.لذا با صاحب این قلم،چند شرط برای بازنویسی و نگارش خاطراتش گذاشته است.اول اینکه قول بدهم اگر برای خدا نیست ننویسم .دوم اینکه برای تایید مطالب،به ویژه فراز و نشیب ها در عملیات ها یا چند و چون گشت و شناسایی ها،مطالب را از چند همرزم دیگر بپرسم و اگر تایید کردند،بنویسم.

و سوم اینکه به روایت او چیزی نیفزایم که شائبه ی تخیل پیدا کند.

روایت خاطرات علی خوش لفظ در قالب تاریخ شفاهی است؛واقعی،صادقانه،متکی بر اسناد،و بی نیاز از نازک اندیشی خیال،حتی در آن شب شوکرانی.

وقتی مهتاب گم شد قصه نیست.داستان پردازی و اسطوره سازی هم نیست،بلکه واقعیتی است شبیه اساطیر.واقعیت زندگی و رزم مردی که ((خود واقعی اش))را در ((شبی که مهتاب گم شد))، پیدا کرد.

کتاب من زنده ام در حوزه دفاع مقدس نگاشته شده است و مربوط به خاطرات اسارت چهار تن از بانوان ایرانی است. این بانوانان که به عنوان امدادگر در جبهه حضور داشتند در همان روزهای آغازین جنگ تحمیلی عراق علیه ایران به اسارت نیروهای بعث عراق در می آیند. هنگام اسارت آنها بعثی ها از خوشحالی پایکوبی می کنند و هنگام بازجویی از این بانوان امدادگر به آنها می گویند: « از نظر ما شما ژنرال های ایرانی هستید.» نویسنده این کتاب که چهل ماه را در اسارت و در زندان های بعث عراق گذرانده است به شرح خاطرات آن دوران سخت و طاقت فرسا می پردازد که بر شانه هایش سنگینی می کرده است.نویسنده می گوید: به آقای مرتضی سرهنگی گنجینه معرفتی شهدا ,جانبازان و آزادگان برخوردم. از حال من پرسید. گفتم: هرچه می روم و هرچه می گذرد, این بار سبک نمی شود. گفت: باری که روی شانه های توست فقط از آن تو نیست. باید آن را آهسته و آرام زمین بگذاری و سنگینی آن را با دیگران تقسیم کنی.آنوقت این خاطرات مانند مدال افتخاری در گردن همه زنان کشورمان خواهد درخشید.

این کتاب در هشت فصل تنظیم شده است:
فصل اول کودکی
فصل دوم نوجوانی
فصل سوم انقلاب
فصل چهارم جنگ و اسارت
فصل پنجم زندان الرشید بغداد
فصل ششم انتظار
فصل هفتم اردوگاه موصل و عنبر
فصل هشتم عکس و اسناد